SABO’nun ışığın her resimde farklı bir anlatım bulduğu “Golden Hours” sergisi 28 Ocak 2023 tarihine kadar Versus Art Project’te izlemeye açık. SABO ile ElâAtakan küratörlüğünde kurguladığı sergiyi, aile albümündeki anılar üzerinden ürettiği hayali mekanları, güneşin açılarıyla değişen huzur anları ve resmine eklenen katmanları konuştuk.
Işık üzerinden birey için daha korunaklı alanlara ulaşma yöneliminle aklına güneşin sıcaklığı, sayfiyeler ve aile albümlerinin gelmesi sergini temelliyor. Bu yolları su aracılığıyla ana rahmine ulaştırarak “Golden Hours”u kurgulama fikrin nasıl oluştu?
“Ana rahminde olup dışarıdaki dünyayı görebilmeye çalışmak, sarı ve turuncu ışık parlamalarının büyüsüne kapılmak.” Elâ ile paylaştığım ilk düşünceler bunlardı. Yeniden doğma fikri ile ortaya çıkan ve ışığın sıcaklığında korunaklı alanları aradığımız bir süreç oldu “Golden Hours”. Birlikte adım adım önce duyguların sonra anların peşine düştük. Güneşin su ile birleştiği zamanlar ve hatıralar ile birlikte serginin temelleri atıldı ve tüm kurgu şekillendi.
Her biri deniz kokusu taşıyan resimlerinin tümünde su damlacıkları formunun çerçevelediği renk geçişlerinde resimlere eklemlenen soyutlamalar ve spesifik bir renk paleti var. Senin için başka hangi yönlerle sergi hikâye anlatan bir seriye evriliyor?
“Golden Hours”daki dünya zamansız ve mekânsız bir yer. Adeta normal akışında olan zamanın arasına bir virgül koyup o alanın içerisine girmek gibi diyebilirim. Bu girişi de resimlerin tümünde kendini hissettiren su damlacığı formundaki - Elâ ile bizim “Işık Sızıntıları” olarak ifade ettiğimiz - kapılar sağlıyor. Sergide hâkim olan ışığın karanlığa doğru değişimi ile bu kapılar büyüyor ve gerçeklik yavaş yavaş ortadan kalkıyor. Ve adeta tadı damağımızda kalan bu anlar karanlığın yaklaşması ile tekrar hafızalarımızdaki yerlerine geri dönüyorlar.
SABO, Light Leaks (Işık Sızıntıları), 2022
Sergi alanında resimler farklı başlıklar altında kümeleniyor. Galeri duvarına sıvanarak izleyiciye bırakılmış küçük notlar bu kümelemede neyi ifade ediyor?
Sergi alanında duvarlarda seçtiğimiz ufak notlar aslında tüm sürecin net ve yalın bir şekilde anlatımı rolünde. Sergi Golden Hour dediğimiz o “şahane” zaman diliminin gün doğumu ile başlayıp, karanlıktan bir adım öncesi ile sonlanmasını kapsıyor. Kurulumda da dikkat ettiğimiz bu akış, adım adım işlerin de kızıllaşması ile sona ulaşıyor. Bu notların takibi de hem bir merak duygusuna hem de sürecin net bir şekilde açıklanmasına yardımcı oluyor.
Akılda kalıcı anların takibinin yoğun çalışma ve yaşama temposu içerisinde gün geçtikçe zorlaştığı günümüzde, o anları ufacık bir spot ışığı ile hatırlamak ve kendimize hatırlatmak gerektiğine inanıyorum.
Sergi hazırlığını atölyen olmadığı bir dönemde gerçekleştirmek, küratör Elâ Atakan’la çalışmak gibi senin için yeni formüllerle geçen süreç üretim dinamiğine neler ekledi?
Sergi sürecinin tümü benim için farklı bir deneyimdi. Atölye için hızlıca geçici bir alan kurup işleri tamamlamak beni oldukça zorladı ama öte yandan, önemli olanın mekânlar değil, sürecin tamamı olduğunu net bir şekilde hatırlattı. Duygunun netleştiği anda, her nerede olursa olsun o aktarım sonuca mutlaka ulaşıyor. Elâ ile bunu yoğun bir şekilde hissettik. Bahane üretip kolay vazgeçen bir yapıda olmasam da arada değişen bu aşamaları hızlıca kabul edip, onları artıya çevirmek gerekiyor. Elâ ile en başından bu birlikteliği sürdürmemiz ve sonuca dönüp baktığımızda, değindiğimiz her detayı rahatlıkla görebilmemiz bizim için en değerli kısım oldu.
